تایلند از دیرباز با عنوان «سرزمین لبخندها» شناخته می‌شود—لقبی که نماد گرمی، مهمان‌نوازی و جذابیت فرهنگی این کشور شده است. اما منشأ این لقب از کجاست؟
آیا این عنوان بازتابی طبیعی از فرهنگ تایلندی است یا نتیجه یک کمپین هوشمند روابط عمومی؟
تاریخ‌نگاران و صاحب‌نظران فرهنگی اغلب به دو منشأ اصلی اشاره می‌کنند:
منشأ اول: لبخند در دوران پس از جنگ جهانی دوم
این روایت به سال‌های پس از جنگ جهانی دوم بازمی‌گردد، زمانی که گردشگران غربی بیشتری وارد پادشاهی تایلند شدند. وجود مانع زبانی ارتباط را دشوار می‌کرد. بسیاری از تایلندی‌ها که نمی‌توانستند انگلیسی صحبت کنند، در پاسخ فقط لبخند می‌زدند.
به گفته نویسنده مشهور و نخست‌وزیر سابق، کوکریت پراموج، این رفتار صمیمی به حدی مورد توجه بیگانگان قرار گرفت که آن را «لبخند سیامی» نام نهادند.
منشأ دوم: کمپین تبلیغاتی دهه ۱۹۶۰
منشأ دوم، ریشه‌ای سازمان‌یافته دارد و به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد.
در این دوره، تحت رهبری نخست‌وزیر ساریت تانارات، تایلند نخستین برنامه توسعه اقتصادی ملی خود را آغاز کرد.
به‌عنوان بخشی از راهبرد جذب گردشگر، دولت شعار «سیام، سرزمین لبخندها» را معرفی کرد.
این عبارت از طریق مجلات گردشگری بین‌المللی و کمپین‌های تبلیغاتی عمومی به‌طور گسترده ترویج یافت و تصویری از کشوری مهمان‌نواز و مشتاق برای میزبانی گردشگران خارجی ارائه داد.
نماد ملی لبخند
چه این لقب از غریزه فرهنگی زاده شده باشد، چه از برندینگ هدفمند، لبخند به نمادی نیرومند برای تایلند تبدیل شده است.
امروزه نیز این لبخند، همچنان نشانگر مهمان‌نوازی معروف تایلند است و از ماندگارترین تصاویر ذهنی مرتبط با این کشور به شمار می‌آید.
پس آیا لقب «سرزمین لبخندها» یک حرکت بازاریابی درخشان بود یا بازتابی اصیل از طبیعت مردم تایلند؟
شاید ترکیبی از هر دو باشد.
