تأسیس بانک سیام کامرشال (Siam Commercial Bank) نمادی از حرکت سیام به‌سوی استقلال مالی در دوران استعمار بود.
در اوایل قرن بیستم، اغلب خدمات بانکی در سیام تحت کنترل نهادهای خارجی قرار داشت. بانک‌های بریتانیایی، فرانسوی و چینی، تجارت بین‌المللی، گمرکات و اعطای وام را مدیریت می‌کردند، که این امر فضای کمی برای خودمختاری اقتصادی داخلی باقی می‌گذاشت.
نبود یک نهاد مالی متعلق به تایلند، به‌عنوان یکی از خلأهای مهم در مسیر نوسازی پادشاهی تلقی می‌شد.
حرکت به‌سوی تأسیس یک بانک محلی
شاهزاده ماهیسارا راجاهارودایا، برادر پادشاه چولالونگکورن، پیشنهاد تأسیس یک بانک تایلندی را مطرح کرد تا وابستگی کشور به نهادهای مالی خارجی کاهش یابد.
این طرح ابتدا در سال ۱۹۰۴ با نام “باشگاه کتاب” (Book Club) به‌طور آزمایشی و در سکوت آغاز شد تا علاقه عمومی و میزان حمایت مردمی سنجیده شود. این ایده نه‌تنها بُعد اقتصادی داشت، بلکه اقدامی نمادین برای افزایش کنترل ملی بر امور پولی نیز بود.
از آزمایش تا نهاد رسمی
در سال ۱۹۰۶ و با تأیید سلطنتی، “باشگاه کتاب” به‌طور رسمی مجوز فعالیت به‌عنوان «بانک سیام کامرشال» را دریافت کرد — اولین بانک تایلند که توسط مردم تایلند تأسیس و اداره می‌شد.
این بانک خدمات پایه بانکی مانند سپرده‌گذاری، وام‌دهی و تبدیل ارز را ارائه می‌داد. این اقدام نقطه عطفی در ساختار مالی تایلند بود؛ چراکه برای نخستین بار، یک نهاد محلی می‌توانست به کسب‌وکارهای داخلی خدمات مالی ارائه دهد بدون اینکه کاملاً به واسطه‌های خارجی وابسته باشد.
ایجاد یک الگو
اولین شعبه دائمی بانک در سال ۱۹۱۰ در منطقه تالات نوی بانکوک افتتاح شد و به مرکزی برای فعالیت‌های تجاری و مالی تبدیل گردید.
تأسیس این بانک به معرفی تدریجی نظام‌های رسمی بانکی به جمعیتی که همچنان متکی بر سیستم‌های غیررسمی اعتبار بودند، کمک کرد. موفقیت این نهاد اولیه، زمینه‌ساز توسعه مالی گسترده‌تر و تأسیس بانک‌های محلی دیگر در دهه‌های بعد شد.
