پیش از آن‌که بانکوک به شهری پر از آسمان‌خراش و ترافیک سنگین تبدیل شود، پارک لومپینی چشم‌اندازی جسورانه از یک فضای عمومی را ارائه داد—نه ساخته شده از بتن، بلکه برآمده از خواست پادشاهی برای نوسازی کشور.
در سال ۱۹۲۵، پادشاه راما ششم قطعه زمینی را که پیش‌تر بخشی از املاک سلطنتی «سالا دِنگ» بود، برای تأسیس نخستین پارک عمومی تایلند اهدا کرد.
در ابتدا قرار بود این مکان محل برگزاری نمایشگاهی ملی باشد که پیشرفت‌های سیام (تایلند کنونی) را در زمینه‌های کشاورزی، بازرگانی و صنعت به نمایش بگذارد، اما پس از لغو این نمایشگاه، فضا با نگاهی تازه طراحی شد. پادشاه تمرکز خود را به سود همگانی معطوف ساخت.
تحت تأثیر ایده‌های شهرسازی غربی و حس فزاینده‌ای از ملی‌گرایی تایلندی، راما ششم این فضا را به عنوان محلی مدنی برای تفریح، آموزش و هویت مشترک تصور می‌کرد.
این پارک قرار بود نمادی از سیام در حال مدرن شدن باشد—هدیه‌ای به مردم. او نام آن را «لومپینی» نهاد، برگرفته از زادگاه بودا در نپال.
امروزه، تندیسی از راما ششم در ورودی غربی پارک قرار دارد و بی‌صدا میراث این چشم‌انداز را یادآوری می‌کند.
سال‌های آغازین پارک لومپینی شامل باغ‌های گیاه‌شناسی، کتابخانه‌ای عمومی و فضاهای باز برای فعالیت‌های فرهنگی بود. اما این آرامش چندان دوام نیاورد. در جریان جنگ جهانی دوم، نیروهای ژاپنی پارک را اشغال کرده و بخش‌هایی از آن را به پایگاه نظامی تبدیل کردند. در آن زمان برای جبران کمبود مواد غذایی، محصولات کشاورزی در پارک کاشته شد. با وجود این دگرگونی‌ها، پارک دوام آورد.
در دهه‌های پس از جنگ، پارک لومپینی به‌تدریج دگرگون شد. قایق‌های پدالی در دریاچه ظاهر شدند. صحنه‌ای روباز، فضاهای ورزشی و زمین‌های بازی به آن افزوده شد. با این حال، روح پارک—باز، دموکراتیک و در دسترس عموم—دست‌نخورده باقی ماند.
لومپینی فقط مکانی برای استراحت نیست. این پارک از دیرباز بستری برای ابراز عمومی بوده و میزبان تجمعات سیاسی، جشنواره‌ها و رویدادهای خیریه بوده است. این پارک همراه با شهر رشد کرده و در میان برج‌های سر به فلک کشیده‌ی بانکوک، سایه و فضا را به مردم هدیه داده است.
امروزه، پارک لومپینی با وسعتی بالغ بر ۳۶۰ رای (حدود ۵۷ هکتار)، یکی از آخرین فضاهای سبز مهم بانکوک محسوب می‌شود. این پارک به خنک شدن هوا کمک می‌کند، آلودگی را فیلتر می‌کند و لحظه‌ای حیاتی برای توقف در ضرباهنگ زندگی شهری فراهم می‌آورد.
اکنون، نزدیک به یک قرن پس از تأسیس، پارک لومپینی همچنان به عنوان پدیده‌ای نادر باقی مانده است: حرکتی سلطنتی که به گنجینه‌ای پایدار و عمومی تبدیل شد.
