وقتی عکاس اسکاتلندی «جان تامسون» در سال ۱۸۶۵ وارد سیام (تایلند کنونی) شد، هنر عکاسی هنوز در مراحل ابتدایی خود بود. او تجهیزات سنگین عکاسی با صفحات شیشه‌ای را به مناطق گرمسیری آورد و صحنه‌هایی را ثبت کرد که به‌ندرت در خارج از مرزهای پادشاهی تایلند دیده می‌شد. پایگاه داده آنگکور شجاعت او را به‌عنوان پیشگام در عکاسی از آنگکور در سال ۱۸۶۶ ستود؛ اقدامی که نخستین مستندسازی تصویری از این بناهای تاریخی بود.
لنز تامسون چیزی فراتر از مناظر طبیعی ارائه می‌داد. پرتره‌های او از «پادشاه مونگکوت» و اعضای خاندان سلطنتی، که اندکی پس از ورودش گرفته شد، از نخستین تصاویر عکاسی‌شده از خاندان سلطنتی سیام بود که به اروپا راه یافت.
در همان زمان، او زندگی روزمره را نیز ثبت کرد: آیین‌های معابد، تجارت در رودخانه‌ها، راهبان و رقاصان ـ و یکی از غنی‌ترین مجموعه‌های تصویری از بانکوک در میانه قرن نوزدهم را خلق کرد.
سفر او به آنگکور در سال ۱۸۶۶ کار آسانی نبود. الهام‌گرفته از گزارش‌های کاوشگر «آنری موهو»، تامسون به همراه مترجمش «اچ. جی. کندی» از راه رودخانه و مسیرهای جنگلی گذشتند و تصاویری از نقش‌برجسته‌های معابد و نمای باشکوه آن‌ها را ثبت کردند.
از جمله آثار او، یکی از نخستین نماهای واضح از نمای اصلی معبد «آنگکور وات» و جزئیات نقش‌برجسته‌های آن است ـ تصاویری که همچنان منابع مهمی برای مورخان و پژوهشگران مرمت محسوب می‌شوند.
پس از بازگشت به بریتانیا، تامسون بیش از ۶۰۰ نگاتیو را در «کلکسیون ولکام» به امانت گذاشت؛ آرشیوی ماندگار از سیام و کامبوج تاریخی. پژوهشگران این مجموعه را اسنادی بصری ضروری برای درک معماری، فرهنگ و سیاست منطقه در دوران گذار می‌دانند.
منتقدان و محققان همچنین بر رویکرد حساس تامسون تأکید کرده‌اند: او سوژه‌هایش را با احترام ثبت می‌کرد و نه با نگاهِ «دیگرسازی» شرق.
او میان هنر و مردم‌شناسی پلی زد و آثاری پدید آورد که هم به لحاظ ترکیب‌بندی هنری و هم به‌خاطر شأن فرهنگی ارزشمند هستند.
